دولت برای بی اعتمادی مردم فکری کند
ایرج شرف زاده رئیس شورای شهر جزیره کیش
طی یکی دو ماه گذشته موضوع پیش نویس یا قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین بسیاری از اذهان را به خود مشغول کرده است . عده ای از آن حمایت و عده ای دیگر با آن مخالفت کرده و آن را خلاف منافع ملی کشوردانسته اند .
در بسیاری از رسانه ها و فضای مجازی هر دو گروه مخالف و موافق به اندازه کافی دلایل خود را در خصوص این قرارداد مطرح کرده اند و در این نوشتار قصد نیست که راجع به مفاد قرارداد صحبت شود . بسیاری از مسئولان سیاسی- اقتصادی کشور امضای این قرارداد را به نفع کشور دانسته اند و معتقدند که سرمایه گذاری یک کشور خارجی
می تواند بسیاری از گره های کور اقتصاد کشور را بگشاید ، در صنایع سبک و سنگین سرمایه گذاری شود ، چرخه تولید به حرکت در آید ، اشتغال زایی داشته باشد و نرخ بیکاری کاهش پیدا کند .
به راستی اگر چنین است چرا بسیاری از مردم مخالف امضای این قرارداد هستند ؟
چرا بسیاری از مردم کوچه و بازار ، کارگر و کارمند و دانشجو که از وضعیت اسفناک معیشتی رنج می برند با این قرارداد مخالفت می کنند ؟
کارمندی که دو تا سه فرزند تحصیل کرده بیکار در خانه دارد چرا با این قرارداد مخالفت می کند ؟ مگر نمی داند با سرمایه گذاری خارجی چرخه تولید به چرخش در خواهد آمد ، کارخانه و کارگاه تاسیس خواهد شد و نرخ بیکاری کاهش خواهد یافت چرا بخش عظیمی از مردم کشورمان ، از کارگر و کارمند ، از دانش آموز و دانشجو ، از استاد دانشگاه تا هنرمند و سلبیرتی ساز مخالف با این قرارداد میزنند . آیا باید به همین مردم کوچه و بازار حق داد که چنین ذهنیتی نسبت به این قرارداد داشته باشند ؟
موضوع را از دو منظر مورد بررسی قرار می دهیم . اول اینکه بدون رودربایستی باید گفت مردم به دولت و دولت مردان خود اعتماد ندارند و نسبت به هر کاری و هر عملی ولو مثبت که از طرف دولت باشد یک ذهنیت منفی و بی اعتمادی وجود دارد . دوم اینکه دولت به شعار پر طمطراق (( دسترسی آزاد به اطلاعات )) که از حقوق اولیه هر شهروند ایرانی است کاملا بی اعتنا و آن را به ورطه فراموشی سپرده است .
مردمی که هر روز سفره شان کوچک و کوچکتر می شود ، مردمی که دلار ۲۰تا۲۵ هزار تومانی را می بیند ، مردمی که گرانی افسارگسیخته و لحظه ای هر روز را لمس می کند ، مردمی که هر روز اختلاس های چند ده میلیاردی و فساد اداری مسئولان و مدیران دولتی را
می بینند ، مردمی که هر روز تحصن و تجمع کارگرانی را می بینند که به دنبال حقوق معوقه خود هستند ، مردمی که هر روز فرار مغزها و پناهنده شدن و مهاجرت ورزشکاران و دانشجویان و هنرمندان و خبرنگاران را می بینند ، مردمی که با یک دولت ضعیف و نحیف مواجه هستند که هیچ کاری نمیتواند بکند و زمان می خرد تا خرداد ماه ۱۴۰۰ برسد تا بار و بنه خود را ببندد و برود ، مردمی که چنین دولتی را پیش روی خود می بینند ، نسبت به هر حرکتی از سوی دولت واکنش نشان می دهند حتی اگر آن حرکت صحیح و بخردانه باشد .این بی اعتمادی مردم به دولت باعث شده که هیچ چیزی را از طرف دولت نپذیرند .
از منظر دیگر، یکی از نقاط ضعف دولت در بحث قرارداد ۲۵ ساله با چین اینکه دولت نتوانست برای مردم اطلاع رسانی و شفاف سازی کند . قانون (( دسترسی آزاد به اطلاعات )) که یکی از شعارهای پر طمطراق حسن روحانی در سال ۱۳۹۴بود هیچ جایی در منظر مردم کوچه و بازار ندارد . ((دسترسی آزاد به اطلاعات )) جزو حقوق شهروندی و از لوازم مردم سالاری است ، بر اساس این قانون هر فرد ایرانی می تواند به همه اطلاعات طبقه بندی نشده دسترسی داشته باشد . مردم باید بتوانند از عملکرد همه امور دستگاه های دولتی که از بیت المال استفاده می کنند مطلع باشندضمن اینکه دسترسی آزاد به اطلاعات جزو حقوق شهروندی و روشی برای مبارزه با فساد است .
حال با توجه به اینکه جریان آزاد اطلاعات از جمله حقوق فردی و از ضروریات حقوق بشر است ، اصل برخورداری همگان از حداکثر آزادی اطلاعات موجب اعتبار یک دولت و اعتماد آن در جامعه می شود .
متاسفانه مسئولان دولتی که از سال ۱۳۹۴ قرارداد ایران و چین را مورد بحث و بررسی و توجه قرار داده اند کمتر در این خصوص اطلاع رسانی کرده اند . اگر مسئولان اعتقاد راسخی به قانون (( دسترسی آزاد اطلاعات )) داشتند ، اگر دولتمردان به موضوع حقوق شهروندی وقعی می نهادند و اگر مردم را از خود می دانستند ، مردم در مقابل ، چنین ذهنیتی منفی نسبت به این قرارداد نداشتند .
اگر دولت مردم را از خود نداند و اگر برای آنان در موضوعات مختلف اطلاع رسانی و شفاف سازی نکند ، باید به آنان حق داد که نسبت به دولت و کاری که می کند ذهنیتی منفی و یک نوع بی اعتمادی وجود داشته باشد . دولت باید برای بی اعتمادی عمومی که مثل خوره به جانش افتاده فکری کند .
نظر شما