کارگران امنیت شغلی ندارند، انتقاد از قراردادهای ۳ ماهه کارگری

انتقاد از قراردادهای ۳ ماهه کارگری، کارگران امنیت شغلی ندارند

نماینده مجمع عالی نمایندگان کارگران ایران در شورای عالی کار گفت: ۹۷ درصد کارگران قرارداد موقت دارند. تنها راه ایجاد امنیت شغلی اصلاح قراردادهای کار و اجرای ماده ۷ قانون کار است.

به گزارش خبرنگار دولتخانه کیش، محمد رضا تاجیک گفت  مگر عقد اجاره مسکن سه یا شش ماهه است که در قرارداد‌های کاری اینگونه عمل می‌شود. عقد اجاره مسکن بصورت یکساله است و متاسفانه اجرای قرارداد‌های موقت سبب شده است تا امنیت شغلی کارگران به طور کامل از بین برود.

نماینده مجمع عالی نمایندگان کارگران ایران در شورای عالی کار می گوید: روند کاری کارگاه‌ها به سمتی در حال حرکت است که در آن‌ها عقد قرارداد بصورت یکساله بسته نمی‌شود و کارگری که ۱۵یا ۲۰سال سابقه کار دارد در واحدی را دارد، قرداد کاری اش ۳تا ۹ ماه است. کارفرما خیال خود را راحت می‌کند که هر موقعی که نیاز نداشت، بتواند کارگر را از آن واحد اخراج کند. وی با تأکید بر اینکه قرارداد‌های کوتاه مدت مشکلات بسیاری را برای کارگران ایجاد کرده و گاهی اوقات سبب می‌شود تا توسط کارفرما‌ها مورد تهدید قرار گیرند افزود: متاسفانه بیش از ۹۷درصد از قرارداد‌های اینگونه منعقد می‌شوند و بصورت سفید امضا، یک ماهه و بعد از مدت است یعنی کارگر سه ماه کار کرده است و هیچ قراردادی با وی بسته نمی‌شود و در ماه چهارم این قرارداد بصورت ۴ماهه با یک ماه فرصت عقد می‌گردد.

در قرارداد‌های موقت انواع و اقسام سوء استفاده‌ها از کارگر صورت می‌گیرد که این ایراد فاحش و آسیب زننده در تبصره دو ماده هفت است که فعالان حوزه کارگری توانستند تبصره یک ماده هفت را سامان بخشند، اما تبصره دو در ماده هفت توسط مسئولان ذی ربط مورد توجه قرار نمی‌گیرد.

وی افزود: تبصره یک از ماده هفت که اصلاح گردید در آن آمده است که حداکثر زمان برای کارگری که در کارگاه غیرمستمر کار می‌کند چهار سال است و این موضوع از طرف هیئت دولت نیز مورد موافقت قرار گرفت که مصوبه آن هم ابلاغ شد، ولی کسی که کار دائم دارد کارفرما می‌تواند با وی قرارداد موقت عقد کند که این یک تناقض فاحش در اصل این تبصره است.

در کار‌های موقت مانند یک پروژه تونل یا سد سازی که هفت یا هشت سال انجام آن طول می‌کشد در قانون آمده است که بعد از گذشت ۴ سال از فعالیت کاری، کارگر در آن پروژه کارفرما حق به کار نگرفتن این کارگر را ندارد و موظف است تا پایان پروژه با کارگر عقد قرارداد کند، ولی در کار‌های دائم مانند کسی که شغل آن کار در بیمارستان، شرکت بازرگانی یا اداری است در آن قرارداد‌ها ۳ یا ۹ ماهه بسته می‌شود و این بزرگترین معضل جامعه کارگری است.

رئیس مجمع نمایندگان کارگران استان تهران ادامه داد: از دولت آینده انتظار داریم تا معضل رفع قرارداد‌های موقت را در دستور کار خود قرار دهد و برنامه‌ای برای وصول مطالبات جامعه کارگری داشته باشد.

فعالان حوزه کارگری نیز پیگیر اصلاح قرارداد‌های موقت هستند که متاسفانه یک بخشنامه از طرف دیوان عدالت اداری کار را برای اصلاح این تبصره به مشکل انداخته است و طبیعتا زمانی که تبصره یک اصلاح گردید انتظار داشتیم تا تبصره دو نیز به تبعیت از تبصره یک مورد اصلاح قرار گیرد که متاسفانه با بی توجهی این مسئله صورت نپذیرفت.

ماده ۷ قانون کار

قرارداد کار عبارت است از قرارداد کتبی یا شفاهی که به موجب آن کارگر در قبال دریافت حق‌السعی کاری را برای مدت موقت یا مدت غیر‌موقت برای کارفرما انجام می‌دهد.

‌تبصره ۱ – حداکثر مدت موقت برای کارهایی که طبیعت آنها جنبه غیر مستمر دارد توسط وزارت کار و امور اجتماعی تهیه و به تصویب هیات وزیران خواهد رسید.

‌تبصره ۲ – در کارهایی که طبع آنها جنبه مستمر دارد. در صورتی که مدتی در قرارداد ذکر نشود، قرارداد دائمی تلقی می‌شود.

تبصره ۳ – قراردادهای مربوط به قانون کار در صورت کتبی بودن باید در فرم مخصوصی باشد که توسط وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی در چهارچوب قوانین و مقررات تهیه می ‌شود و در اختیار طرفین قرار می‌ گیرد.

تبصره ۴ – کارفرمایان موظفند به کارگران با قرارداد موقت به نسبت مدت کارکرد، مزایای قانونی پایان ‌کار را به ماخذ هر سال یک‌ ماه آخرین مزد پرداخت نمایند.

[تبصره ۳ و ۴ به موجب بند ۱ ماده ۴۱ قانون رفع موانع تولید رقابت‌پذیر و ارتقای نظام مالی کشور مصوب ۱۳۹۴/۰۲/۰۱ الحاق شده است.]