به صدای دردمند و پر نیاز کارگر گوش فرا دهید/ ای کاش روز جهانی کارگر یک روز مناسبتی بر روی سالنامه نباشد.

کارگر، نماد یک انسان شریف حاضر برای زیست شرافتمندانه و گردش چرخ زندگی بشری در تمام ابعاد اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی و خدماتی و صنعتی و هر آنچه انسان برای زندگی بهتر بدان نیاز دارد.
کارگری که امروز شدیدا نیاز مبرم به حمایت های معیشتی و داشتن سقفی برای زندگی آبرومندانه دارد و مهم و الزامی است که مسئولان حداقل یک روز کارگر را به شنیدن صدای دردمند آنان با هدف رفع مشکلات و دغدغه بیشمار کارگر سپری کنند.

اینیاتسیو سیلونه متفکر بزرگ ایتالیایی در «نان و شراب» می‌نویسد:
“دن پاپولو گفت: شنیده‌ام در این کوه معدنی وجود دارد.
بونیفاتسیو با نگرانی واکنش نشان داد: خدا نکند! – چرا؟
مرد چوپان در توضیح می‌گوید:
مادام که کوه فقیر است مال ماست اما همین که معلوم شود غنی است دولت آن را تصاحب خواهد کرد. دولت یک دست دراز دارد و یک دست کوتاه. دست دراز دولت به همه جا می‌رسد و برای گرفتن است و دست کوتاه برای دادن است و فقط به کسانی می‌رسد که خیلی نزدیک‌اند!”

در سال ۱۸۹۰، جنبش کارگری برای اولین بار اول ماه مه را به عنوان روز جهانی مبارزه و جشن نامگذاری کرد.
پیش زمینه این نامگذاری تصمیمی بود که در یک کنگره بین‌المللی کارگران در پاریس در سال قبل صورت گرفت.
پیش از این هرگز کارگران در چندین کشور در یک روز برای یک تجمع برای مطالبات مشترک جمع نشده بودند.
هیچ نشانه ای مبنی بر تکرار این علامت گذاری در سال ۱۸۹۱ وجود ندارد، اما به یک پدیده ماندگار تبدیل شد.
کنگره پاریس یک سنت ایجاد کرد.

اول ماه مه از همان ابتدا روز جهانی جشن، روز مبارزه و نماد قدرت و اتحاد جنبش کارگری بود.
قدرت اول ماه مه به عنوان یک نماد در این واقعیت نهفته است که در همان زمان روز جشن و روز نبرد بود.
در برخی از دوره ها اول ماه مه مهم ترین معنی را به عنوان روز نبرد داشت، در برخی دیگر جشن یا معنای نمادین آن روز مهمتر بود. بنابراین تاریخ اول ماه مه منعکس کننده تاریخ جنبش کارگری است.

این روز در بیش از ۸۰ کشور جهان با تعطیلات رسمی مشخص شده است.
از قبیل:
الجزایر, آنگولا, کنگو, بنگلادش, جیبوتی, اریتره, سومالی, سودان جنوبی, زیمبابوه, یمن, نیجریه و بسیاری دیگر از کشورهای افریقایی و آسیایی دیگر ,اروپا و امریکای جنوبی.
روز کارگر در  ایالات متحده و کانادا مصادف است با اولین دوشنبه ماه سپتامبر است و از مناسبت‌های تعطیل رسمی محسوب می‌شود.

یازدهم اردیبهشت در ایران بر خلاف بسیاری از کشورهای دنیا تعطیل نیست و هنوز هم برخورد مثبتی با آن نمی شود مگر با چند عکس یادگاری مسئولین با کارگران اما حذف و فراموشی آن هیچ زمانی ممکن نبوده است. برای کارگران ایرانی این روز همچنان یک مناسبت است بر روی سالنامه…

دولتشاهی مدیر مسئول دولتخانه کیش